.png&resolution=720x0&quality=95?type=webp)
Olijfolie
Schaarste leidt tot hogere prijzen en meer gesjoemel
De prijs van olijfolie is de afgelopen jaren enorm gestegen, met het laatste jaar als een absoluut record. Onze boeren moeten er helaas ook aan geloven en dit leidt ook bij ons tot toegenomen prijzen. Deze stijging heeft vele oorzaken. Oogsten vallen tegen door droogte in Zuid-Europa en door toenemende olijfziektes die verspreid worden door insecten. Ook nemen de loonkosten voor het plukken van de olijven toe en is het steeds lastiger om hier mensen voor te vinden. Samen zorgt het voor een hoge prijs van het basisproduct: de olijf. Producenten hebben bovendien te maken met inflatie op het gebied van verpakkingsmaterialen en de energie die nodig is in het productieproces. De prijsverhogingen zien we over de hele breedte van de markt, zowel bij kleinschalig geproduceerde kwaliteitsolie als bij het supermarkt massa-product.
Er zijn verschillende manieren om met de toegenomen prijzen van de olijf om te gaan. Grote industriële merken (die je vindt in de supermarkt) hebben altijd een twijfelachtige reputatie gehad als het gaat om het maken van “échte Italiaanse olijfolie”. Er zijn voorbeelden van bedrijven die goedkope olijven in Tunesië of Algerije kopen en deze vervolgens pas dagen later in Italië persen om het Italiaanse olijfolie te mogen noemen. Er is overigens waarschijnlijk niks mis met deze Noord-Afrikaanse olijven, het probleem zit hem in de locatie van de pers. Het belangrijkste in het proces van olijfolieproductie is namelijk het minimaliseren van de tijd tussen plukken en persen. Met Noord-Afrikaanse olijven en een Italiaanse pers is dat nou eenmaal lastiger dan wanneer de olijfboom een paar kilometer van de pers staat. Het leidt tot olijven die veel langer hebben kunnen oxideren en dit gaat ten koste van de smaak van de olie, maar ook ten koste van belangrijke antioxidanten, onverzadigde vetten en vitamine E.
Geraffineerde olie? Wat?
Olijven van slechte kwaliteit, doordat ze ruim voor de pluk op de grond zijn gevallen of vanwege een andere reden erg geoxideerd zijn voor het persen, hebben een hoge zuurgraad (ca. 3%). Je kunt deze zuurgraad verlagen door de olie een ingewikkeld raffinageproces te laten ondergaan om de slechte smaak en geur uit de olie te verwijderen en de olie geschikt te maken voor consumptie.
De keuringsdienst van waarde legt je hier uit wat dit raffinage proces inhoudt.
Dit raffinage proces verwijderd overigens niet alleen de negatieve eigenschappen uit de olie. Alle goede eigenschappen, zoals anti-oxidanten, onverzadigde vetten en vitamine E gaan verloren. Het resultaat is een olie zonder geur, smaak of kleur.
Het gesjoemel houdt daar overigens niet op. Uit verschillende recente nieuwsberichten blijkt dat zelfs de samenstelling van de olie niet meer vanzelfsprekend is. Goedkopere alternatieven, zoals zonnebloemolie en geraffineerde olijfolie (olijfolie die gemaakt wordt van de afval-olijf) worden steeds vaker vermengt met extra vierge olijfolie.
In grote laboratoria worden “olijfolies” gemengd met kleur en smaakstoffen om iets te maken wat lijkt op echte olijfolie. Helaas wordt dit gesjoemel door stijgende olijfolieprijzen de laatste jaren lucratiever. Gelukkig horen we steeds vaker dat controles leiden tot het stoppen van deze praktijken, maar er is nog een lange weg te gaan.
Echt niet elke industriële olijfolie-producent maakt zich schuldig aan deze praktijken maar het mixen van verschillende olies, of dit nou gaat om gesjoemel met zonnebloemolie of het simpelweg mengen van verschillende olijfolies leidt wat ons betreft tot oninteressante, weinig smaakvolle olie die bovendien alle gezonde eigenschappen van olijfolie is verloren.
Dus, hoe zorg je er nou voor dat je de gezonde, smaakvolle, échte variant koopt? Je raadt het waarschijnlijk al: koop bij de kleinschalige boer. De bomen staan dicht bij de pers, er zijn geen grote laboratia waarin verschillende olies met elkaar gemengd worden, maar gewoon een mechanische olijfpers die van kwalitatief hoogwaardige olijven schitterende olijfolie perst.
Een gepassioneerde boer, die met veel Italiaanse handgebaren schande spreekt van deze praktijken maakt het voor ons helemaal af.
Andere verhalen
.jpg?resolution=322x0&quality=90&type=webp&background=FFFFFFFF&force_jpg_crop=1)
Linda in de Mezzogiorno
Twee jaar geleden besloot ik mijn leven om te gooien. Ik heb altijd gewerkt voor grote corporaties in de techniek. Over de jaren heb ik ontdekt dat ik meer vrijheid nodig heb in het maken van mijn beslissingen dan dat deze bedrijven mij kunnen bieden. Maar wat ging ik dan doen? Opeens ligt de wereld voor je open en dat is heel ingewikkeld. Ik besloot met Eric, mijn vriend, een grote reis te maken door Midden-Amerika.
Wij zijn altijd reislustig geweest en hebben veel van de wereld gezien, maar het land dat ons eigenlijk altijd weer aantrok is helemaal niet eens zo ver. Dat land is ons geliefde Italië. Op onze ‘sabbatical’ - zoals je het zou kunnen noemen - is het idee ontstaan om een klein stukje van dat prachtige Italië naar Nederland te kunnen halen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in koken en weet best veel van de Italiaanse keuken, haar ingrediënten en technieken. En wat is er nou meer Italiaans dan uitgebreid tafelen met gerechten gemaakt van de meest hoogstaande ingrediënten? Ingrediënten die nog steeds maar moeilijk te vinden zijn in Noord-Europa. Dat is waarom wij een online platform zijn begonnen waarbij je deze prachtige producten direct van de boer in Italië in huis haalt!
.jpg?resolution=322x0&quality=90&type=webp&background=FFFFFFFF&force_jpg_crop=1)
Pasta alla Gricia
Het verbaast mij nog steeds hoe onbekend deze waanzinnige pasta is. Met dit gerecht droom ik van de kleine straatjes van de wijk Trastevere in Rome. Dit gerecht ademt Lazio, de regio waar Rome in ligt, waar ingrediënten als pecorino en guanciale de ster van de show zijn. Dit klassieke Romeinse gerecht is wat mij betreft de absolute topper in de heilige drie-eenheid van Romeinse recepten: Carbonara, Cacio e Pepe en Gricia.
.jpg?resolution=322x0&quality=90&type=webp&background=FFFFFFFF&force_jpg_crop=1)
De Alberello-methode
Het proces van wijnbereiding zit vol keuzes voor de wijnmaker. We hebben enkele van deze keuzes besproken in onze blog over het verschil tussen rode en witte wijn. Voor een buitenstaander is vaak het enige dat universeel lijkt de manier waarop de druiven worden geteeld. Overal ter wereld vind je druivenranken opgeknoopt langs draden of trellis in lange rijen, een prachtig, keurig geordend gezicht over de glooiende heuvels. De Alberello-methode is anders. Het is een methode die teruggaat naar de begintijd van de wijnbouw. Afgeleid van het Italiaanse woord voor "kleine boompje", is de Alberello-methode een unieke en oude teelttechniek. Deze methode, gekenmerkt door minutieuze aandacht voor detail en respect voor het de natuur, is doorgegeven van generatie op generatie. Wijn geproduceerd met deze techniek heeft een onderscheidend karakter en is zeker de moeite waar om eens te proberen!